Ajinkya Rokade

संघर्ष कुणाला नाही चुकला म्हणा, हे असं उदास आणि निराश वाटणं साहजिकच असतंय, मी बरेच जणांना पाहिलं आहे आव आणताना कि पहा किती पॉसिटीव्ह वगरे आहे पण सुखी तो असतो किंवा दिसतो, जो व्यक्त होत नाही.... मी नेहमी पाहत असतो पेजेस फेसबुक वर ज्यावर वेगळी वेगळी पेंटिंग्स वगरे असतात vincent van gogh सोबत ओळख झाली रमायला होतं त्याचा चित्रात, व्हिन्सेंट व्हॅन गॉग हा खरंच सध्या माझ्या आवडत्या कलाकारांपैकी एक झाला आहे, मी आता आता त्याचासोबत कनेक्ट होऊ लागलो, त्याची दुनिया रंजक आहे, जादुई आहे जे जे आपल्याला प्रश्न भेडसावत असतात त्यांना तो उत्तर आहे.... नैराश्य, चिंता आणि हजारो लफडी आणि स्वतःबद्दलची कीव आपण ज्या ज्या सोबत झुंजत आलो, भांडत आलो, निस्तरत आलो पण हे काही रडल्यागत नाही सांगत कॉमन आहे आणि सगळ्यांना मान्यच असतं थोड्याअधिक प्रमाणात ते आपलं 🫴 so called दुःख, पण काहीतरी सकारात्मक नसेल निष्कर्ष तर त्या कलेला आणि कलेच्या माऱ्याला काय अर्थ......  व्हॅन गॉगप्रमाणेच, मलाही नेहमीच रात्रीच आकर्षण राहिलं आहे. त्याच्यासाठी रात्र प्यारी होती आणि दिवसभराच्या कामानंतर त्याचा त्याचा एक स्पेस होता...

मी कसा शिक्षक झालो हा मलाच पडणारा प्रश्न नेहमी असतो, लोकांना पण तोच प्रश्न पडतो, बरेच टोमणे पण ऐकतो मी लोकांचे माझा पास्ट फार struggle चा राहिला आहे पण त्याच रडगाणं राहिलं बाजूला मला सांगायचा पण नाही, मी जेव्हा शिक्षक म्हणून गेलो थेट दहावीच्या वर्गात पाठवलं मला काहीच पूर्वतयारी नाही मी कैलास सत्यार्थी ह्यांचा धडा lets march म्हणून शिकवायला घेतला, मला कल्पना होती हें काय आहे आणि काय होतं, कैलास सत्यार्थी कोण मलाला कोण मला माहित होते, त्यामुळे जबरदस्त lecture झालं आणि एक वेगळंच कॉन्फिडन्स आला माझ्यात नंतर वर्ष निघून गेलं एक batch चांगल्या मार्क्सने बाहेर पडली आणि आज पून्हा तोच धडा शिकवताना शाळेच्या बाहेरच्या आवारात काही मजूर पाईपलाईन जलजीवन का कश्या साठी खड्डे मारत होते मी शिकवत होतो नेमका हाच धडा ( कैलास ह्यांना नोबेल मिळालं तेव्हा नॉर्वे मधील भाषण ) आणि बाहेर एक त्या मजुरांची मुलगी एका स्टीलच्या डब्यात तांदूळ उकडून केलेली पेज पीत होती, शाळेसमोरून जाणारी लोकं नेहमी चालू असतात तर ती मुलगी माणसं अनोळखी दिसली कि झाडामागे लपून ती पेज प्यायची ( ह्याची कारण नेमकी ह्याच धड्यात होती...

प्राजक्ताचा सडा पाहताना  एक वेगळी गॅलॅक्सि दिसतेय  रचना अशी कि कोड्स असावे जणू  सुवास असा कि आठवणींचा ग्लीच असावा  देजावू आठवणींचा असा कि  वेगळीच फुलं असावी तिथे  गोंडा जास्वंद किंवा धतुराच असावा  वेल असावा काकडीचं फुल असावं  कोड्स असावे नसावे स्वप्नात  पण प्राजक्ताचा सडाच दिसावा असा  कि ऐपत इतकी असावी कि पेव्हर ब्लॉक असावे  अंगणात  घेरा नसावा रोपाला मस्त बांध असाव काम  पडावी अशी फुलं कि आठवणी याव्या उजळून  पाहिलेल्या स्वप्नाना शिव्या देता याव्यात  जेवढी फुलं सड्यात आहेत  पण सडा सुंदरच वाटावा असा कि  पोकळी निस्तारता यावी  त्यातच गॅलॅक्सि दिसावी  जिवंतपणी 🌼 अजिंक्य रोकडे  #बाकीआलबेल 

झोप अशी हवी  रातराणीच्या झाडाखाली  इंद्रिय अशी हवी कि तृप्त होता होता  पुन्हा जागेत जागेवर यावी  उठल्यावर रंग असे हवे कि सूर्याला लाज वाटावी  लाज अशी हवी कि समाज झेलता यावा  समाज असा हवा कि लाज वाटू नये  लोकं अशी हवी कि समाज बोलता यावा  मुद्दे असे हवे कि तडीस गेले पाहिजेत  तडीला जाणारे विषय असे हवे कि मुद्द्याचे हवे  राग असा हवा कि सगळे एक आले हवे  एक एकता अशी हवी कि हातात हात हवे  भांडण करायला मजबूत हात हवे  हात असे असावे कि दोन हात करताना भीती वाटू नये  भीती अशी हवी कि हात पूढे जाऊ नये  पुढारपण असा हवा कि निस्तरता आला पाहिजे  निस्तरणं असं पाहिजे कि तडीस जावे सारे  मूर्खपणा असलेला बरा आपल्या आपल्या कोषात  कोष असा हवा कि एकटा डुकता बरं वाटावं  एकटेपणा इतका असावा कि  बाकी सारं आलबेल वाटावं  झोप अशी असावी  रातराणीच्या झाडाखाली 🌼 देवा रोकडे  #बाकीआलबेल

स्टॅन्डवर वडा खाताना  आजी येते रोजची फुकटी  तेव्हा वाटतं  माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते  झोपलेला बेवडा जेव्हा  किरकोळ फालतू कारणं सांगून  औषध मागतो तेव्हा वाटतं  माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते  मित्राचा हवा सिलेंडर संपतो  पोटाचा गोळा गोड गोड खाऊन गुरगुरतो  तेव्हा वाटतं माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते  ह्या सणासुदीत जेव्हा फटाके उंच, उंच मुर्त्या आणि उंच रंगांची बेरंग दुनिया बघतो तेव्हा वाटतं माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते समाज समाजाची सेवा करून देखावा समाजात करतो  पण असलेले प्रश्न नसल्यागत भासवतो  तेव्हा समाजाला सामोरं जाताना  समाजसेवा करताना वाटतं  माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते नसलेल्या वावरात वावर करताना  समाजात नसलेल्या सृजनात सुटा बुटात गेलेले  मातीतून काँक्रिट झालेले मित्र बघताना वाटतं माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते पैसा जमवून वापरून उडवून संपवून पुन्हा वाटतं माझ्याकडे थोडेफार पैसे हवे होते🌼

आता सोड ना कविता कुठे ऐकतो  शांत आहे सारं उगा कसली वाट बघतो  मी बोललो कि तुम्ही वाह वाह करताल  झाटाची फाटा मलाच समजणार नाही तुम्ही उगाच फुगताल  हे असं रसिक वगरे  असं कवी वगरे  काही काही नसतं  असं गोड गोड श्रोते वगरे काही नसतं  असले माझ्यागत येडझवे वक्ते वगरे क्वचितच चुत्ये  काहीच काही नसतं  लक्ष्मी बोल  धंदा बोल  तराजू घे आणि किती पाप करू शकतोस ते एकदा तोल  यश लोळण घालेल येड्यागत करू नकोस  असलं नाती गोती आणि असली माणसं  सोन्याची जेजुरी वाटते पिवळी जेव्हा कावीळ आपली  कावीळ झाली कि उतारा हवा  उताऱ्याला सांगाव, तू प्रश्न कर  आलो  ना कामाला  बोल स्वप्न पाहू  असे ना तसे आलबेल होऊ  #बाकीआलबेल

murphy's law तसा घाणेरडा प्रकार, वैज्ञानिकदृष्ट्या तो काही सिद्ध वगरे झालेला नाहीय पण तो काम करतो खतरनाक, तसं काही गोष्टी सिद्ध व्हाव्याच लागतात असं देखील काही नाही, काही गोष्टी दाबून ठेवाव्या लागतात अंतरमनात, असे जड शब्द लेख तरी भारी बनवतात नशीब कोवळ्या वयात काही पुस्तकं अशी वाचून ठेवली आहेत, त्या शिवाय भूमिकेला भक्कमपणा येत नाही, लोकांना आपण दूरचे वाटू लागतो जेव्हा सगळं तरल दिसू लागतं मग कोणत्या अपेक्षित गोष्टी न का होईना सगळं ठीकच आहे हा अट्टाहास हवा वाटतो, ह्या साऱ्या कोलाहलात आपण आपले विचार आपल्यासोबत होणाऱ्या घटना सगळ्या चिंधी म्हणून जग पाहत असेल तेव्हाच आपण घडत असलेल्या पेक्षा वाईट चिंतून बुध्दासारखे हसत असतो किंवा हळहळत असतो, एकादी गोष्ट वाईट होतच गेली तर ती वाईटच होते असं काही ऐकून पाहून वाचून अजून वाईट होण्याची शाश्वती मिळते त्यावेळेला मोटिवेशन म्हणून राशीभविष्य वाचताना लाभ होईल वाचून अजून हळहळ होते, लाभ होतात ते कोणत्या बाबतीत किती बाबतीत आणि कोणत्या परिप्रेक्षात, कोण काही सहज बोलून जातंय तेव्हा त्याचे शब्द, वागणं लाभामध्ये धरून ठेवायचे असतात का? दिवस चांगल्य...