Ajinkya Rokade

एक माझ्या वयाचा मित्र असला बेफान होऊन मारामारी करायचा, रियल लाईफ मारामाऱ्या कश्या नुसती पकडून धरतात आणि एकामेकाला आवळत बसतात पण हा साला बेडम मारायचा पिक्चर मध्ये बुक्के वगरे मारतात तसा, तसं त्याला भांडण करायच सारासार कारण कधी गावल न्हवत तो त्याचा सगळा राग,द्वेष,गरिबी,नाकर्तेपणा सगळं कोणावर चान्स भेटला कि बाहेर काढायचा त्यात पाचवीला पूजलेलं त्याच दारूचं व्यसन, एक दिवस हे असेच सगळे रस्त्यात बाजूला गपचूप पीत बसलेले मी रस्त्याने गाडी चालवत जात होतो आणि अचानक समोरून एक बाईक आली आणि माझ्या गाडीचा जवळ जवळ येऊ लागली मी खाली उतरलो तरी अजून जवळ आली, पिलेली माणसं म्हणतात गाडी चालवताना लाईट पाहून त्याच दिशेने अजून जोरात जातात आणि अपघात करतात आणि अशी येत येत मला ठोकलं त्याने मी पडलो उठलो बघतो तर त्यालाच लागलेलं मी उचलायला गेलो तर हा आला कि नाही त्याला दे दना दन लाथा बुक्क्या घातल्या ह्यांनी का तर माझ्या मित्राला का ठोकलं,दारू पिऊन! का गाडी चालवतो आणि त्याचा सोबत बसलेले पण मग त्या गाडीवाल्याला मारायला लागले, मी ह्यांना थांबवलं कारण खूप वाईट वाटत होतं आणि ह्यांना शांत केल, ह्या

"काय बोलतोयस उनाचा पारा चढलाय काय तरी बडबड तरी मागे एकदा पिल्यावर काय भारी  बडबड केलेलीस हाय तेवढी पण उतरून गेलेली" गण्या "बघ ना अखंड देह रम्या म्हण नाहीतर रमेश इथला नसलाच तर? ज्यांच्यावर मी प्रेम केलं ते केलंच नसेल पण त्या एका तत्वा फित्वावर केलं असेल त्या माणसाच्या कुठेतरी असण्यावर केलं असल, खूप सारे प्रश्न आहेत बघ गण्या, बघ ना मी आहे पण मी नाहीय रे इथे, मला वाटतंय कि मी कशात तरी गुंतलो आहे कोणत्यातरी गोष्टीवर मी प्रेम करत आहे करत राहीन एक न दिसणारा देह असेल आत्मा असेल काहीतरी असेल इथून कुठे तरी दुरवर.... कधी कधी मी उगच रडतो बघ, उगच  फॉर्मात पण येतो पार चेक्काळून जातो,कधी कधी वाटतं खूपच  प्रेम मिळतंय मला आणि असं वाटतं ते जे काही आहे तर आपल्या आतमध्ये देहात ह्या रम्या मध्ये आहे, शोधू कसा गण्या, कुठे  आहे ते?ह्या जगातल तरी आहे का ते? बघ  ना इतकी माणसा आहेत इकडं पण तसं कोणीच  नाही रे आलं आजतगायत...असं वाटतंय ते जे काही आहे ना ते असं जन्मोजन्मीच कोणतरी आहे माझ्या मनातलं खुशपट असल्यागत, असं मन कधी कधी  कावरं होतं तेव्हा बघ वाटतं ते पण मला शोधत असल कुठंतरी! कधी  गाठभेट होईल

वाटाड्या वडिलांना रोजच्या प्रमाणे नाक्यात सोडलं आणि पेट्रोल टाकायला पंपावर निघालो तर highway वर एक मुलगा tourist बॅग घेऊन  चालत  होता मी पुढे  निघून  गेलो पुन्हा मागे फिरुन त्याला थंबवलं त्याला त्याचा प्रवासाची माहिती विचारली तर तो म्हणे बेंगलूरू वरून आलो आहे hitch hiking करत संध्याकाळ पर्यंत मुंबईला पोहोचायचं आहे, रत्नागिरी मध्ये एका गॅरेजवाल्याकडे काल वस्तीला होता, मी तुझ्या बद्दल काहीतरी लिहीन असं बोललो आणि एक सेल्फी घेतली  गाडीवर बसूनच  नंतर मला वाटलं घरी नेऊया आणि ह्या असा प्रवास करण्याबाबत माहिती घेऊ किती दिवस झाले आपल्याला पण असंच काहीतरी करायच आहे, घरी  आल्यावर त्याला आमचं कोकणी पद्दतीचा घर बाहेरच आवडलं आणि नकळत त्याने व्हिडिओ चालू केली आणि कानडी  भाषेत घराची  आणि माझी माहिती देऊ लागला आता आपला आणि कॅमेराचा काही संबंध  नसताना डोळे वर खाली करत मी माझी माहिती वगरे सांगितली , घराबद्दल, इथल्या गावांबद्दल, लोकांबद्दल सांगू लागलो माझी सांगितलेली माहिती तो त्याचा भाषेत  रेकॉर्ड करत होता, माझी पुस्तकं दाखवली  आणि मग  चहा पाहुणचार  झाल्यावर मी त्याला सोनगाव कांदळवनात नेतो बाईकने वेळ असे

तू अंतर्यामी आहेस माहीत आहे असं म्हणतात असं पण म्हणतात तू सकाळ उगवतो तू रात्र जागवतो भूक भागवतो तू डोहाळे देतो सुखाचे तुझे आभार मानायचे असं देखील म्हणतात म्हणतात आकाशात तारे आपण गोल फिरत असतो चंद्र आपल्या भोवती फिरत असतो तोच समुद्र धरून ठेवतो तुझं ऐकतो अस पण म्हणतात तू देतोस फुलं मग स्वतःच्या पायावर ओढून घेतोस मग कोमेजले की बाजूला करतोस अस पण म्हणतात की तूझे नाम घ्यायचे तू माझ्यात पण आहे तू त्याच्यात पण चराचरात आहेस असा सर्वव्यापी आहेस परमात्मा अस पण म्हणतात तू कर्म पाहतोस मागचं पुढचं सगळं आणि न्याय पण करतोस खरं खोटं सगळं करतोस म्हणे साधं सोपं जे घडतं ते पण तूच करतोस माझं अस काय आहे माझं अस म्हणतात गंडलय सारं फुकाचा सोंगट्या साऱ्या पारावर चर्चा माझ्या अस पण म्हणतात मी  मी उंटाच्या ह्याचा मुका घेतो मी भाडं खोलीत राहून ब्लॅकहोल पाहतो असाच उडत देजावू मध्ये जातो अस पण म्हणतात  प्रेमात गुंततो दिसेल त्याला जवळ करतो जवळ घेऊन कोलते सगळं सगळं हाती लागेल ते फोल करतो अस म्हणतात तुझं कौतुक करावं  तू अंतर्यामी आहेस माहीत आहे असं म्हणतात अजिंक्य रोकडे ३१ जुलै २०२२

 बघ तू दिलेली वाढली आहे गणेशवेळ तू म्हणतेस तसाच मी पण तो पण आलबेल आधाराशिवाय मी आलबेल नाहीतर नशिबाचा खेळ मेहनतीला तसं कसलं तरी ग्रहण माव आणि जखमेचे व्रण बघ तू दिलेली वाढली आहे गणेशवेळ तू म्हणतेस तसाच मी पण तो पण आलबेल प्रेम की वासना ठरव  तीच बाराखडी फिरव आतली मस्ती जिरव हिर रांझा , लैला मजनू गिरव बघ तू दिलेली वाढली आहे गणेशवेळ तू म्हणतेस तसाच मी पण तो पण आलबेल तुला शायरीत रमवीण  तुला आकाशात फिरविण अशी तशी सगळी स्वप्न पाहीन गेलीस तू की एकटा राहीन बघ तू दिलेली वाढली आहे गणेशवेळ तू म्हणतेस तसाच मी पण तो पण आलबेल एकटा असलो की सुचतं शाही गडद होते सगळं रुचतं एकटा म्हणजे एकाकी  शेवटी कसं आलबेल असतं बाकी बघ तू दिलेली वाढली आहे गणेशवेळ तू म्हणतेस तसाच मी पण तो पण आलबेल अजिंक्य रोकडे ( देवा )

स्थळ - सरकारी इस्पितळ        तर केसपेपरचे पैसे एकाने आमच्याकडे सुट्टे न्हवते म्हणून भरले , त्याला सर्दी ताप होता पण उपचाराआधी त्याला टेस्ट करायला सांगितली , आमचं काही वेगळं काम होतं , त्यात आम्हाला जाम मदत झाली , आमचं काम झालं आम्ही बाहेर निघायला आलो , पण तो व्यक्ती गाडीवर गडबडीत रागात स्पीड मध्ये जाऊ लागला , तिथला स्टाफ त्याला हाक मारत होता , आमचे पैसे भरले म्हणून आम्ही त्याला हाक मारत होतो थांबला , म्हणाला मला गरज नाही , दोन तास झाले आहे इथे साधी सर्दी आहे मला , म्हणून लोकं येत नाहीत तुमच्या अश्या वागण्याने ….!!! आणि तो निघून गेला , आम्ही सांगितलं जाऊदे त्याला …. मी म्हणालो , लोकांकडे संयम नाही … घरी आलो झोपलो.. ◆◆◆◆◆◆◆      मानव संसाधन विकास मध्ये आरोग्य हा विषय जाम hectic आहे , ह्या महामारीचा काळात सरकारी आरोग्य यंत्रणेच तस कौतुक केलं पाहिजे कारण हे काम कस चालतं ते मी सामाजिक कार्यकर्ते व pandemic नावाची सीरिज आहे त्यात भारतातील सरकारी यंत्रणेने एवढी मोठी लोकसंख्या असलेल्या देशात ह्या आधी आलेल्या महामारी व रोग कसे हातातळे तसलं काहीसं दाखवलं होतं , सगळ्या योजना भरभरून आह

आमच्या बाळाचा पहिला प्रवास..... चिपळूणच्या पुराने आपत्ती व्यवस्थापनाबाबत जागृतता आवश्यक असल्याचे अधोरेखित केले आहे. यासाठी खूप काही अभ्यासिकाची आवश्यकता नाही. आपल्या दैनंदिन व्यवहारातील छोट्या छोट्या बाबींचा बारकाईने विचार केला तरी खूप आहे. फक्त आपत्ती कडे पाहण्याचा आपला दृष्टिकोन महत्वाचा आहे. मी आणि माझी पत्नी पायल आम्हाला आलेला अनुभव. आमच्या बाळाच्या जन्माची संभाव्य तारीख होती २० जुलै. पावसाचे दिवस असल्याने सहाजिकच काळजी वाटत होती. आपली वेळेला घाई गडबड होऊ नये म्हणून हॉस्पिटलला जाताना लागणारी बॅग पायलने एक महिना आगोदर भरून ठेवली होती. आठवेल तसं आणि परिस्थिती कशी असू शकते याचा विचार करून त्यात वस्तू भरत होती. सीझर झालं तर पाच सहा दिवस राहण्याची तयारी, वगैरे.  *सुवर्ण क्षण आणि यक्ष परीक्षा* आमच्या बाळाचा जन्म २० जुलै ला सुश्रुषा हॉस्पिटल, चिंचनाका, चिपळूण येथे झाला, फार मोठा आनंदाचा क्षण, त्यामध्ये दिवस आषाढी एकादशीचा, कोणत्याही मराठी व्यक्तीसाठी यापेक्षा विशेष दिवस तो कोणता! सम्पूर्ण दिवस शुभेच्छांचा वर्षाव सुरू होता. सामान्य प्रसुती झाली आणि दोघेही सुखरूप याचे खूप समाधान